Tam gdzie granicą Pędzel Artysty

 

Tam gdzie  Granicą
Pędzel Artysty W mojej Galerii
Jest cały świat

 Zamieszkałemu
 w Gdańsku - Oliwie
 i tworzącemu 
w Gdańsku Oliwie
Nestorowi 
Pędzla i Sztalugi- Władysławowi Dobruckiemu

- w serdecznej dedykacji...

W Mojej Galerii
Jest cały Świat
Bo tu jest całe

Moje królestwo

Na płótnie

Możesz odzyskać

Swój czas

I poza ramą portretu

Możesz zostawić

Całą swoją

Latami jakże

Skołataną przeszłość

Tu na portrecie

I radość i wdzięk

Choć malarz nigdy

Nie poda recepty

W pędzlu ma jednak

Ów sekretny sen

Rozdaje uśmiech

I radość i wdzięki

A i podkreśli

Co zbyt schowane

Dyskretnie wyniesie

Na pierwszy plan

Portret kobiety

Portret żony

Portret dziewczyny

A każda jakże piękna

Jakże wymarzona

I Mona Lisa

I Nefretete

I Demeter

I Pallas Atena

Bo taką przecież

Chciałby mieć sam

I aż palcami przebiera

By choćby zaraz

Móc malować jej akt

I zatrzymuje się

W tej zadumie

Zadumie Twórcy

Zadumie Malarza

Dziś każdą ku swojej Jesieni

Zaprosił Czas

Stwierdza pokątnie

Dyskretnie

Niepostrzeżenie

Lecz Czas

Tu w Mojej Galerii

Zachowuje się tak

Jakby kiedyś

Wypił ze mną piwo

Nie przekracza jednak

Tej granicy

Gdzie granicznym słupem

Jest pędzel Artysty

Tu ta Enklawa

To Eldorado

Tu ten Smak Czasu

Jak wygląda Wieczny Czas

Popatrz w muzeach

W galeriach

Popatrz na obrazy

Popatrz na portrety

I chociaż to już

Jakże długie odległe wieki

To jednak

Z jakąż lubością

Omija je Czas

Bo sam tu przychodzi

By na nie popatrzeć

By je podziwiać

Jest wtedy taki młody

Niedoświadczony

A bywa że i chyba jeszcze

Niepełnoletni

W mojej Galerii

Jest cały świat

I jest Rodzina

I są Sąsiedzi

I ich krewni

I krewnych krewni

I choć niektórzy

Tak w swoim codziennym

Dniu powszednim

Tak strasznie zagonieni

Że aż tak bardzo dalecy

Lecz tu na sztaludze

Jakże bezpośredni

Jakże mi bliscy

Że sama jedna

Serdeczna dłoń

Z jakimże szacunkiem

Zwrócona w Stronę Artysty

A mnie jak widzisz

Srebrem posypał czas

A próba kruszcu

Li tylko sama przednia

I nie chce mnie Jesień

I nie chce mnie Zima

Jedna i druga twierdzi

Że co najmniej jeszcze

Przez kilka lat

Nie ma dla mnie miejsca

Na szczęście pod namiot

Przygarnął mnie ogród

Niewielki sad

I nawet miejsce jest

Na mój pędzel

A i piecza nade mną

Jakże serdeczna

Stanisław J. Zieliński

30.09.2016 R.