W indeksie już 45 lat...

Autorska Witryna Poetycka

Stanisław J. Zieliński

Jubileuszowe Laudatio
Na cześć 

Prof dr hab. Jana Żebrowskiego, 
rodem spod Łomży, cenionego pedagoga 
akademickiego w wielu uczelniach Trójmiasta i w Kraju, 
Autora wielu prac naukowych.

...

Na uczelniach minęło

Już czterdzieści pięć lat

Lecz jak to się stało

To choć jestem Profesor

Tego doprawdy

Doprawdy

Nie wiem sam

Rektor mówił że sprawdzi

I Prorektor potwierdzał

Bo jeśli to prawda

To prawdziwy jest fakt

Że Profesor Jan Żebrowski

Rodem gdzieś koło Łomży

Ma już w swoim indeksie

Już czterdzieści pięć lat

Zatem jest już w Senacie

Zatem jest wśród nestorów

Przywileje ogromne

I to nie jest żart

Bowiem nie ma nad sobą

Już żadnych innych tytułów

Bowiem profesorską władzę
I Godność Profesorską 

Dozgonnie już ma
A ma już za sobą
Jakże udane i pracowite

Li tylko swoje dziesiątki lat

Zatem co zrobi

To prawo w sobie

Bo solidarny

Profesorski świat

Tylko warunek

Ten jeden warunek

Trzeba mieć

Ten dolny próg

Czterdzieści pięć lat

Sprawdza się chyba to porzekadło

Bo profesor Jan Żebrowski

To ma w sobie duszę

I pasję

Zawsze młodą

Więc chyba to prawda

Także w świecie nauki

My zawsze jesteśmy

Na swoim miejscu

A lata przychodzą

I sobie odchodzą

Póki zapadną te ważne werdykty

I dowie się o tym

W Polsce każdy żak

Wstępnie już ponoć jest Ustalone

Profesor zwyczajny doktor habilitowany

Jan Żebrowski spod Łomży

Ma w swoim mocnym indeksie naukowym

Już prawie pół wieku

A dokładnie

Tylko co

Czterdzieści pięć lat

I konferencje

Sympozja

Seminaria

Liczne orszaki

Magistrów

Doktorów

Z Profesorem Janem Żebrowskim

Łączy ich dzisiaj

Niejedna data

Dziś jakże wielu

W stroju gronostajowym

Niezawodna Polska Naukowa Kadra

I Ci uczniowie

Profesora Jana

Najbardziej dzisiaj wątpią

W Jego jubileuszowy wiek

To niemożliwe

Żeby aż tyle lat

Tak szybko minęło

Przecież Profesor Jan

To przecież człowiek

O zdrowiu rumaka

Rwie na uczelnie

Że tylko tętent

I szok

I szał

I prawie stosy

Prac naukowych

Każda myśl nowa

Z serca wulkanu

Pilna

Gorąca

Tak tylko Ojciec

Światowej Nauki

Prześwietny Arystoteles

Prześwietny Platon

Tak promienieli i promieniują

Od nadmiaru energii
Wprost z Umysłu
Wprost od tego swojego Słońca

I nawet dowcip jeśli opowie

Sama sentencja

I myśli złote

I jakże ciepłe

Jakże serdeczne

Od razu widać

Że rodem prosto

Ze Słońca

Bowiem jest światły okropnie

Człowiek

Tylko złośliwi

Czasem pytają

Na wspak i na opak

Mimo przyjaznych gestów

I oczu i dłoni

Czy umysł ten

Tak wielki i światły

To rodowity umysł podlaski

Czy li tylko jest to udany przeszczep

Nadzwyczajnego Anioła Profesora

Również Pani Doktor

Żony Danuty

 

Lecz Profesor Jan

Wprawdzie i myśli

I mówi przenikliwie

Te słowa jednak

Pomija milczeniem

A tylko co bardziej spostrzegawczy

Chyba właściwie

Tę postawę odczytuje

Po prostu Profesor Jan

Do swojego Szczęścia

W głębokiej zadumie

Przemawia

Sercem

Szeptem

Nadzwyczaj subtelnym

Nawet gdy  nawet 

Li tylko mimochodem

Na uczelniach minęło

Już czterdzieści pięć lat

Lecz jak to się stało

To choć jestem Profesor

Tego doprawdy

Doprawdy

Doprawdy

Nie wiem sam

I z każdym rokiem

Bardziej dojrzały

Lecz i bardziej młodszy

a więc i ten sam

I nie ten sam

Ale i bardziej tajemniczy

Choć i bardziej otwarty

Rodem

Spod Łomży
Profesor Jan

Stanisław J. Zieliński

30.12.2015 r.

P.S. I dalej Nasz Czcigodny Profesorze ...tak trzymać. W takiej kondycji. W zdrowiu. W coraz nowych horyzontach tej pięknej pasji, satysfakcji i szczęścia...

Tyle jeszcze pajęczyny...

Jeszcze tyle pajęczyny

Gdzie nie spojrzysz

Same sidła

A poza tym

To Polacy

I jest Polska

Tylko jedna

I jest tyle znów bigosu

Przykład w świecie

Bałaganu

A ten raban wymyślili

Jest o sam Trybunał Stanu

I to dziwne zatroskanie

Niby o Państwo

Taka ogromna troska

Ale chodzi przecież o to

By w Trybunale

By w Trybunale

Była li tylko

Swoja klika

I tak znowu wrzawa rośnie

Że aż kipi skaczą gary

A poza tym

To patrioci

Jakże gorliwi Polacy

I żonglują

Słowem Polska

Że aż w słowie

Są prześwity

Ale przecież wszyscy wiedzą

Ale przecież wszyscy widzą

Choć przegrani

Ale przecież n ie pozwolą

Żeby przegrać

Status kliki

Status sitwy

I tak bronią demokracji

Wymyślili nawet

KOD

Ale przecież wszyscy wiedzą

Że ułuda to li tylko

A w ułudzie

Samo

Zło

I jest tylu profesorów

W prawie strasznie

Zasłużeni

Sami dla siebie

I sami sobie

Nihil novi sub sole

Nihil novi sub sole

A partyjne kury pieją

Że Ojczyzna

Że Demokracja

Że oni dla sprawy publicznej

Gotowi nawet

Nadstawić gardła

Ale przecież

Wszyscy wiedza

Nie o Polskę przecież idzie

Bo jest najważniejsza

Partia

Stanisław J. Zieliński

28.11.2015

Jest Takie Serduszko na Świecie...

Naszym Najbliższym
Na czterech łapkach

Autorska Seria Poetycka

Jest takie Serduszko

Na świecie

Serduszko mniejsze 

Od listka…

Które wie zawsze 

O wszystkim

I wszystkie sprawy

To taka sprawa niezwykle Bliska

I kiedy wracam do domu

Serduszko Neris

Już czeka przy drzwiach

I całym serduszkiem

W swych oczkach

Pełnych ciepła pyta

Gdzieżeś ty bywał

Bo znowu taki przynosisz

Wiatr

Ale już jesteś

Dobrze że jesteś

Więc masz jeżyka

Oponkę już masz

I nie ma zmiłuj

Teraz dla mnie

I tylko dla mnie

Nareszcie dla mnie

Musisz mieć czas

Chwile mijały a były długie

Bo w każdej chwili było tyle chwil

Przy oknie czekałam

Przy drzwiach czekałam

Żebyś już wreszcie w tym domu

Był

I próżno mówić

Próżno tłumaczyć

I zaraz spacerek też musi być

Choćby ten krótki

Na jedną łapkę

Od drzewa do drzewa

Ale i może pomiędzy ogródki

Tak choć mimochodem

Ot tak zwyczajnie

W tym codziennym

Zwykłym pośpiechu

Po prostu myk myk

Po prostu myk

Bo trzeba

Każdą pozdrowić trawkę

Każdą gałązkę

Biegnącą w powietrzu

Gdzieś w cichy swój dzień

A potem w pośpiechu

Ile sil w łapkach

Do domu biec

Do domu biec

Potem miseczka

Aż wirowanie

Że aż się niesie

Od brzęku ten brzęk

Jakże serdeczny

Jak dobrze znany

Dostatku sen

Dosytu sen

I ta znajomość

Do wszystkich granic

Pełen beztroski

Serdeczny czas

Rzuć te zmartwienia

Wszystkie do bani

Rzuć mi piłeczkę

Niech wieje wiatr

Niech wiatr rozniesie

Wszystkie kłopoty

Zapomnisz o nich

Bliższy ci świat

Potupią nogą

Pomilczą ściany

I znów przyjazny masz cały

Dach

I swym jeżykiem do Pani rzuci

Bo znów ruszyła

Gdzieś het w swój głąb

A tu dom taki jak Pani zdrowie

Więc humor Pani

Mus wziąć na ząb

I znów piłeczka

Jeżyk

Oponka

I jeszcze jakaś kiełbaska ze Świąt

I znów te biegi

Aż warczy podłoga

I znów tyle życia

Aż kipi Dom

Taka Kruszyna a tyle życia

W oczkach w serduszku

Jeden masz wiatr

Lata topnieją

Kłopoty topnieją

W zasięgu dłoni

Masz cały świat

A Ty mi mówisz

Nie masz aniołów

A Ty mówisz

Taki trudny czas

To wierne Serduszko

I na Ciebie czeka

I to nawet wtedy

Gdy w samej głębi swoich myśli

Uparcie trwasz

Uparcie trwasz

Patrzy na Ciebie

Podaje łapkę

Znowu oponkę rzuca Ci gdzieś

No nie ma siły

Uwierzyć musisz

W swe dobre myśli

W swój dobry dzień

Zapomnieć musisz o tym co trapi

Będzie przyjazny Ci każdy brzeg

Jeśli swe smutki

Natychmiast porzucisz

Bo dzień bez smutków

Radosny dzień

A smutki

Smutki cóż ci pomogą

Gdzieś tylko Ciebie ciągną na dno

I wypełniają po brzegi

wypełniają po brzegi Ciebie

Twój cały

Dom

A twe Serduszko

Wnosi tu słońce

Popatrz w te bursztynki

Jeden jeden błysk

Ileż ma pragnień

Byś je w sobie miała

Na każdą chwilę

Na całe dziś

Na każde całe

Dziś

Gdziekolwiek jesteś

Na Ciebie czeka

Czeka cierpliwie u Twoich drzwi

Czeka na Ciebie

I tylko na Ciebie

I wie

Jakże dobrze wie

Że w tym czekaniu

Zastępstwa nie ma

Bo być znaczy trwać

A trwać

Znaczy

Być

I tak mnie uczysz

Tej siły trwania

Żem aż zaduman

Skąd w Tobie Kruszynko

Taki silny wiatr

Skąd tyle siły

Jest codziennie w Tobie

I tyle cierpliwości

Skąd w sobie tyle

Codziennie

Masz

Stanisław J. Zieliński

Gdańsk 11.03.2008

O Autora:
Po 13 latach...Żabusia, tj.  Księżniczka Neris, zaatakowana przez czerniaka , musiała pożegnać się na zawsze ze  swoim  Domem i swoimi Przyjaciółmi, dla których zawsze była tym  Małym Dużym Niezawodnym Serduszkiem, Dobrym Duszkiem, którego wszędzie było pełno...  Jakże mocno jest obecna we wspomnieniach i kilkuset fotografiach...Wiersz powstał jeszcze
w czasie, gdy była zdrowa, szczęśliwa, zawsze chętna do gry w piłeczkę jako bramkarz, stając zawsze w drzwiach. Każda przepuszczona bramka była okupiona gromkim  szczekaniem,  dlaczego znowu ...choć był to coraz bardziej li tylko osobliwy przypadek.

Niech teraz Żabusia tym wierszem  strzeże swoich czworonożnych pobratymców mocno zaświadczając wobec tych, którzy wobec swoich czworonogów są bezlitośni, tak niejednokrotnie skazując je na schronisko, na  wygnanie...  Ci, którzy tak wobec  Nich czynią, sami nie są godni miłości nawet za grosz...Bo czyż jest godzien miłości ten, kto ten szczególny Dar Boga po prostu bezczelnie, w sposób zupełnie  niezrozumiały -
niszczy...

okazując się tyranem, despotą, zbrodniarzem, bandytą... 

Stanisław J. Zieliński

25.10.2015 roku.