Tam gdzie granicą Pędzel Artysty

 

Tam gdzie  Granicą
Pędzel Artysty W mojej Galerii
Jest cały świat

 Zamieszkałemu
 w Gdańsku - Oliwie
 i tworzącemu 
w Gdańsku Oliwie
Nestorowi 
Pędzla i Sztalugi- Władysławowi Dobruckiemu

- w serdecznej dedykacji...

W Mojej Galerii
Jest cały Świat
Bo tu jest całe

Moje królestwo

Na płótnie

Możesz odzyskać

Swój czas

I poza ramą portretu

Możesz zostawić

Całą swoją

Latami jakże

Skołataną przeszłość

Tu na portrecie

I radość i wdzięk

Choć malarz nigdy

Nie poda recepty

W pędzlu ma jednak

Ów sekretny sen

Rozdaje uśmiech

I radość i wdzięki

A i podkreśli

Co zbyt schowane

Dyskretnie wyniesie

Na pierwszy plan

Portret kobiety

Portret żony

Portret dziewczyny

A każda jakże piękna

Jakże wymarzona

I Mona Lisa

I Nefretete

I Demeter

I Pallas Atena

Bo taką przecież

Chciałby mieć sam

I aż palcami przebiera

By choćby zaraz

Móc malować jej akt

I zatrzymuje się

W tej zadumie

Zadumie Twórcy

Zadumie Malarza

Dziś każdą ku swojej Jesieni

Zaprosił Czas

Stwierdza pokątnie

Dyskretnie

Niepostrzeżenie

Lecz Czas

Tu w Mojej Galerii

Zachowuje się tak

Jakby kiedyś

Wypił ze mną piwo

Nie przekracza jednak

Tej granicy

Gdzie granicznym słupem

Jest pędzel Artysty

Tu ta Enklawa

To Eldorado

Tu ten Smak Czasu

Jak wygląda Wieczny Czas

Popatrz w muzeach

W galeriach

Popatrz na obrazy

Popatrz na portrety

I chociaż to już

Jakże długie odległe wieki

To jednak

Z jakąż lubością

Omija je Czas

Bo sam tu przychodzi

By na nie popatrzeć

By je podziwiać

Jest wtedy taki młody

Niedoświadczony

A bywa że i chyba jeszcze

Niepełnoletni

W mojej Galerii

Jest cały świat

I jest Rodzina

I są Sąsiedzi

I ich krewni

I krewnych krewni

I choć niektórzy

Tak w swoim codziennym

Dniu powszednim

Tak strasznie zagonieni

Że aż tak bardzo dalecy

Lecz tu na sztaludze

Jakże bezpośredni

Jakże mi bliscy

Że sama jedna

Serdeczna dłoń

Z jakimże szacunkiem

Zwrócona w Stronę Artysty

A mnie jak widzisz

Srebrem posypał czas

A próba kruszcu

Li tylko sama przednia

I nie chce mnie Jesień

I nie chce mnie Zima

Jedna i druga twierdzi

Że co najmniej jeszcze

Przez kilka lat

Nie ma dla mnie miejsca

Na szczęście pod namiot

Przygarnął mnie ogród

Niewielki sad

I nawet miejsce jest

Na mój pędzel

A i piecza nade mną

Jakże serdeczna

Stanisław J. Zieliński

30.09.2016 R.

Wiarusie Solidarności...

Wiarusie Solidarności

Nie Tobie dzisiaj

Jechać do Reichu...

      Stanąłem przy Pomniku

                                                     

Polskiego Państwa Podziemnego

w Dniu 27 Września 2016 Roku

w 77 Rocznicę, przy tym jednolitym głazie narzutowym
 z litego kamienia w Gdańsku, tuż przy pięknym budynku 
Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej
- by uczcić,  by podziękować,by przypomnieć –  jednakże 
z tym ogromnym niedowierzaniem, co słyszę

- w tym miejscu i w tym Dniu...
I byli tacy, którzy

przyjechali z Niemiec, by w tym dniu

być w tym miejscu...I byli tacy

którzy snuli plany, że niebawem

                                                                    również tam wyjadą...

Stoję przy Tobie Zbyszku  i nie dowierzam

Skąd taki potok słów

Skąd ten z uporem

Powtarzany refren

Z jakiego pola

I z jakich nut

Wyjadę wyjadę do Reichu

Bo jakże smutno mi

O czym pomyślę pomarzę

Wciąż z tego nie ma nic

W Stoczni już prawie pół wieku

I co dzień li tylko start

I zawsze w tym samym miejscu

I życia szkoda i dnia

Obietnic było tak wiele

Więcej niż cały kraj

Nawet gitara

Nie chce mi brzdąkać już więcej

Więc paluchami już gram

Jednak gdy przyjdę pod Pomnik

W Wysokich Drzewach

Mój Gdański Wiatr

Huczy nad głową

Oj głośno huczy

Zbychu ach Zbychu

O Reichu to Ty

Nie mów mi więcej

Bo Tobie li tylko w Polsce

Razem z gitarą

Solidarnie

TRWAĆ

Dezercja Tobie

Jest nie do twarzy

Na stare lata

By zmieniać kraj

Tobie i dzisiaj

Strunami gitary

Wpisywać się mocno

Wpisywać w to wszystko

O czym i dzisiaj

W Wysokich Gdańskich Drzewach

Szumi na dzisiaj

I szumi na jutro

Nasz Solidarny

Gdański Polski Wiatr

Popatrz Ci Którzy

Mają ten Pomnik

Każdy z nich

Jakże gorliwie trwał

A co robili

Wszystko dla Polski

Chociaż nadziei

Pomocy

I szansy

Jakiż był ciągle

Niedostatek i brak

I nieraz mówili

Boże widzisz i nie grzmisz

Już upłynęło

Tyle Polskiej Krwi

Alianci dalej

Kupczyli Polską

Że do dziś li tylko

I smuta i wstyd

Ale Bóg jednak

Nie zawiódł w tej trosce

I w tej Victorii

Tyle Polsko masz

Jesteś Westerplatte

Westerplatte Wolności

Na Europę

Na cały świat

A Ty dzisiaj taką

Dziwną pieśń nucisz

Aż paluchem Tobie kiwa

Z Wysokich Gdańskich Drzew

Nasz Gdański Polski Solidarny Wiatr

Wyjadę wyjadę do Reichu

Bo tam jest dzisiaj

Bo tam jest dzisiaj

Także i dla mnie

Zupełnie lepszy czas

I będziesz stąpał

Po śladach Donalda

Bo przecież on już tam jest

I będziesz mówił

Ta Polska znowu

Jakże jest marna

Bo jakże trudno

Bo jakże trudno

Przeżyć ten nowy kolejny dzień

Ilustracje:
Osobisty Skarbiec Foto

Zbigniewa Stefańskiego
Archiwum Internetowe 
Irena Zdrojewska
Stanisław J. Zieliński
Tekst:
Stanisław J. Zieliński

29.09.2016 R